Strumyk

Sad Shade

Mały strumyczek, który zawsze ma chłodną i czystą wodę. Obok niego rośnie ogromna prawie 100letnia wierzba płacząca. Leżenie,leniuchowanie i odpoczywanie pod wierzbą, to jest to co najbardziej lubi Sad Shade. Pod wierzbą jest pyszna i soczysta trawa. Od razu za nią [wierzbą ;D] jest ścieżka prowadząca do lasu z małą polanką.

Wszedł pewnym krokiem i przeszedł strumyk do swojej ukochanej wierzby. Położył się pod nią i głęboko się zamyślił. Naszła go ochota porozmawiania z kimś ale niestety nikogo tu nie było. Spojrzał znudzonym i zaspanym wzrokiem na strumyk. Ziewnął, miał dość tego dnia. Zastrzygł uszami. Nagle sarna przebiegła po drugiej stronie strumyka, wpatrywał się w nią dosyć obojętnym wzrokiem.

Devotion

Szedł spokojnie. Nie wiedział dokąd zmierza, po prostu szedł. Nagle usłyszał szum wody. Wytężył wzrok i zobaczył strumień. Nad nim rosła płacząca wierzba. Wiał wiatr, więc wierzbowe witki były delikatnie poruszane. Dostrzegł siwego konia, leżącego pod drzewem, więc podszedł bliżej, lecz zachował odległość. Ukłonił się nieznajomemu i delikatnie się uśmiechnął. -Devotion.-powiedział cicho. Spojrzał przyjaźnie na siwego konia, lecz po chwili przeniósł wzrok na strumień. W połowie drogi już zaschło mu w gardle, wiec podszedł bliżej. Schylił łeb i napił się przyjemnie chłodnej wody. Zakręcił młynka ogonem, a jego spojrzenie powróciło do ciągle milczącego konia. Stanął przodem do niego i czekał na jakąś reakcje z jego strony.

Piorun

Wkłusował do tego miejsca. Nic szczególnego. Jego uwagę zwróciła stara wierzba ale wkrótce stracił nią zainteresowanie. Podszedł do strumienia i łapczywie napił się wody. Strumyk był wystarczająco bystry by nie skuł go lód.

Fatum

Weszła śladem Pioruna i rozejrzała się dookoła. Cóż, zimą nic nie wyglądało wyjątkowo. Kolejne zimne i niezbyt przyjemne miejsce, chociaż było nawet miłą odmianą po sterczeniu w środku lasu. Parsknęła z dezaprobatą i również podeszła do wody. Pociągnęła kilka zdrowych łyków. Nie była specjalnie spragniona, zrobiła to dla samego faktu uczynienia czegokolwiek.

Aquatica

Klacz przyszła, aby zaczerpnąć wody. Zobaczyła inne konie, ale nie zagadała do żadnego z nich, czekała aż ktoś inny to zrobi.

Piorun

Parsknął i odwrócił głowę. Po jego chrapach spływały ostatnie krople wody. Do Fatum uśmiechnął się krzywo i prawie niezauważalnie - o ile można to nazwać uśmiechem - zaś drugą klacz zignorował całkowicie.

Fatum

Odwzajemniła ten niby-uśmiech i spojrzała na klacz. Cóż, jeśli szukała kogoś do rozmowy, trafiła chyba najgorzej jak mogła. Skinęła jej nieznacznie łbem i przeniosła wzrok na Pioruna.

Aquatica

Klacz widząc, że nikt nie zainteresował się nią postanowiła udać się gdzie indziej. Jeszcze raz zaczerpnęła wody ze strumyka i rozejrzała się po innych koniach. Wolnym tempem opuszczała to miejsce.

Pandora

Pandora zawitała nad wodopój właściwym jej dumnym krokiem. Nie zwróciła szczególnej uwagi na otoczenie, po prostu przyszła się napić. Pochyliła się nad strumykiem, by upić kilka łyków świeżej, zimnej wody. Zaraz potem podniosła łeb i dopiero w tym momencie rozejrzała się po okolicy. Od klaczy emanował spokój i jednocześnie widać było, iż jest pewna siebie.

Fatum

Zmierzyła nowo przybyłą klacz bezceremonialnym wzrokiem. Bez wątpienia była nowa, Fatum znała chociażby ze słyszenia wszystkich, którzy tu przebywali. Machała miarowo ogonem, zapominając na chwilę o Piorunie. Zresztą czuła się, jakby go już tu nie było. Odrzuciła do tyłu niesforną grzywkę.

Pandora

Gdy poczuła na sobie spojrzenie jednej z klaczy, natychmiast odwróciła się w jej kierunku. Spojrzała na nią z nieukrywaną wyższością, jednak nie odezwała się. Krwawe Kopyto nie splami swojego honoru, zagadując byle jaką przybłędę. Bo nawet, jeśli ta klacz należy do jakiegoś stada, dla Pandory jest przybłędą.

Fatum

Uśmiechnęła się pod nosem, widząc wzrok klaczy. No tak, znając swoje szczęście Fatum mogła spotkać tylko i wyłącznie kogoś z KK. Patrzyła przez chwilę na konia, by po chwili przenieść wzrok gdzieś w bok. Nie lubiła rozmawiać, więc nie zaczynała rozmowy. Może później. Grzebnęła kopytem w mokrej ziemi, bez większego celu, jak zwykle zresztą. Rzadko miewała jakiekolwiek cele.

Pandora

Dora nie przepadała za rozmowami, jednak niezmiernie jej się nudziło. I jakby tu przerwać tą nudę? Nieprzerwanie mierzyła wzrokiem Fatum, a w jej głowie kłębiły się przeróżne myśli. Jedne śmieszne, inne zupełnie bez sensu, a niektóre nawet całkiem sadystyczne. Parsknęła cicho i bynajmniej nie był to odgłos, jaki może wydawać przyjaźnie nastawiony do kogoś koń.

Fatum

Obserwowała klacz kątem oka, mimowolnie. Przestąpiła leniwie z nogi na nogę i parsknęła ze stoickim spokojem. Zastanowiła się czy aby na pewno nie zacząć rozmowy, jednak znając osobowości pokroju owej klaczy nie było to chyba wskazane, toteż milczała, od czasu do czasu mrucząc pod nosem coś zupełnie nieznaczącego i z pewnością niezrozumiałego.

Pandora

Gdy zauważyła, jak klacz mamrocze coś do siebie, wiedziała już co zrobi. Wygięła wargi w nieprzyjemnym uśmiechu. Podeszła kilka kroków do Fatum, co jakiś czas zatrzymując się i skrobiąc kopytem w rozmiękłej ziemi. Wciąż patrzyła w jednym kierunku - na nieznajomą.
- Mówisz do siebie? - Zagadnęła przymilnym tonem, jednak nawet w najmniejszym stopniu nie był to ton uprzejmy. - Czyżby jakaś choroba psychiczna? - Prychnęła jakby ze śmiechu.

Fatum

Zaśmiała się krótko i zupełnie spontanicznie, bez głębszego zastanowienia. -Wszyscy mamy źle w głowach, że żyjemy.- odparła z zupełnie opanowanym uśmiechem i przeniosła powoli wzrok na klacz. Machnęła zamaszyście ogonem, niedbale obijając jego końcówką o swoje boki.

Pandora

- No, przynajmniej niektórzy z nas na pewno - burknęła oschle, rzucając Fatum krytyczne spojrzenie. Jak to w ogóle może żyć? Fakt, że Pandora zupełnie nie znała klaczy, nie miał akurat żadnego znaczenia. Nie widziała przeszkód, aby się z niej trochę ponabijać.

Fatum

-Swojej domniemanej choroby psychicznej się absolutnie nie wypieram.- skwitowała ironicznie. -Wręcz przeciwnie. Moja rzekoma "ułomność", jak to nazwałaś odróżnia mnie od innych, a mimo wszystko jestem niedostrzegalna dla wielu. Taki układ mi pasuje.- powiedziała cicho i przeniosła leniwy wzrok na strumień.

Pandora

- O tak, z pewnością cię to wyróżnia - powiedziała tak samo przesłodzonym tonem, co na początku. - Takiego dziwadła nie sposób porównać do innych - stwierdziła dobitnie, machając ogonem. Parsknęła raz i drugi, czekając na odpowiedź tego... czegoś.

Fatum

-Cóż, ja po prostu nie jestem wszyscy i nie mam na imię każdy.- odparła monotonnym tonem. -A każdy może sobie o mnie myśleć co chce, nigdy mnie to zbytnio nie obchodziło. Wszelkie "dziwadła" po mnie spływają.- spojrzała w niebo, by skontrolować porę dnia i powróciła bezbarwnym wzrokiem do klaczy.

Pandora

Uśmiechnęła się krzywo i odeszła bez pożegnania, nie oglądając się za siebie. Uznała, że skoro wszelkie obelgi będą spływać po tej klaczy jak po kaczce, nie warto się z nią w ogóle zadawać. Dobra, trzeba podręczyć kogoś innego. Może w lesie? To dobry pomysł.