Las połamanych drzew

Piorun

Pokiwał głową. - No i jakie jest to twoje życie na wolności? - spytał obojętnym i trochę pokpiwającym tonem.

Fatum

Uśmiechnęła się krzywo i nieszczerze. -Parszywe. Nie łudzę się też, że gdybym nie była dzika byłoby lepsze.- powiedziała drwiąco. Jej życie było warte tyle, co zeszłoroczny śnieg. Wiedziała o tym ona i wszyscy dookoła. -A Tobie jak się żyło w niewoli?- odbiła piłeczkę, przybierając ton podobny do tego, jaki przed chwilą przyjął Piorun.

Piorun

Uśmiechnął się trochę złośliwe - Zależy kiedy. Ja tego nie brałem jako niewolę dopóki nie stałem się przedmiotem. Wolałbym urodzić się jako dziki. - powiedział chociaż nie wiedział czy naprawdę by tego chciał.

Fatum

-To logiczne.- stwierdziła, przyznając mu rację. Też nie chciałaby stać się przedmiotem. Nie cierpiała, gdy ktoś nią pomiatał. -Ludzie są naprawdę tacy niewdzięczni jak wszyscy dookoła mówią?- spytała nieco nieskładnie i spojrzała wyczekująco na Pioruna.

Piorun

Niewdzięczni? - zastanowił się po czym ze złością w oczach spojrzał na otaczający ich las. - Tak bywają niewdzięczni bo potrzebują koni do własnych celów, nie licząc się z tym że jesteśmy istotami żywymi. Ale to zależy od człowieka. - powiedział w końcu i przypomniał sobie bolesne próby ujeżdżenia jego samego.

Fatum

Pokiwała głową, jakby rozumiała o czym mówił ogier. W rzeczywistości naturalnie nie miała o tym zielonego pojęcia i nie próbowała sobie nawet wyobrazić siebie stojącej w budynku oraz z łaski wypuszczanej na dwór. Wzdrygnęła się i otrząsnęła. Spojrzała na ogiera z niewielką dawką mieszanki współczucia i zmartwienia. Zdawała sobie sprawę, że Pioruna nie obchodzi, czy mu współczuje czy ma to gdzieś, jednak te emocje wyszły z niej automatycznie.

Piorun

Spojrzał na nią. Wydawało mu się że mu współczuje. Nie chciał współczucia. Ostatecznie miał rajskie życie w "niewoli". No może nie zawsze...- Nie masz mi czego współczuć. - powiedział nie wiedząc czemu. Zdał sobie sprawę że od dawna z nikim tak długo nie rozmawiał.

Fatum

-Na pewno?- spytała filozoficznie, ale wyzbyła się współczucia. Spojrzała gdzieś w bok, by po chwili przenieść wzrok ponownie na ogiera. Machnęła ogonem i usiłowała wyczytać coś z oczu Pioruna.

Piorun

- Na pewno.- powiedział pewnie, jednak nie przestawał być ponury - Miałem tam, w niewoli rajskie życie. - powtórzył to co pomyślał chociaż tak naprawdę nie chciał tego mówić.

Fatum

Pokiwała głową i odwróciła wzrok. Zaskoczyły ją "zwierzenia" ogiera. Myślała, że nie będzie chciał mówić o tak prywatnych sprawach, jednak mimo wszystko schlebiał jej fakt, że to właśnie z nią rozmawia.

Piorun

On także odwrócił od niej wzrok. Spojrzał znów po lesie. Rozprostował kości i by jakoś się rozgrzać postanowił sobie zrobić małą rundkę po przeszkodach Wybrał przeszkody i zaczął je przeskakiwać jedna za drugą. Zawsze przeskakiwał wysoko nad nimi.

Fatum

Usłyszawszy, że ogier ruszył z miejsca, powoli przeniosła wzrok na niego. Skakał przez przeszkody. Cóż, wyglądało to co najmniej imponująco. Machała rytmicznie ogonem i przekrzywiła łeb, uważnie śledząc wzrokiem kroki Pioruna.

Piorun

Gdy przeskoczył wytyczone przeszkody wrócił na swoje poprzednie miejsce zgrzany i trochę zmęczony. I dobrze, gdy był zmęczony nie musiał myśleć.Oddychał głęboko.

Fatum

-Świetnie skaczesz.- powiedziała z uznaniem, patrząc z podziwem na ogiera. Był zmęczony, ale zazdrościła mu faktu, że potrafi w ten sposób używać swoich mięśni. Ona nie miała talentu do "sportu".

Piorun

Zdołał uspokoić oddech. Spojrzał na nią.- I na cóż mi się w życiu ta umiejętność przydała? - spytał pogardliwie. Teraz skakał kiedy i gdzie chciał ale nie był już taki dobry.

Fatum

Wzruszyła barkami. -To chyba nie musi się przydawać.- stwierdziła. -Tak jak nie przydają się w życiu piękne chody, choć wyglądają efektownie.- powiedziała i podniosła na chwilę przednią nogę.

Piorun

Wzruszył barkami. Było mu to wszystko jedno. Kiedyś to była jego pasja, teraz to wszystko przestało mieć znacznie.- Może. - powiedział tylko.

Fatum

Pokiwała głową. -Życia są różne...- stwierdziła filozoficznie i spojrzała w niebo. Zaczęła machać rytmicznie ogonem, od czasu do czasu grzebiąc nogą w ściółce leśnej.

Piorun

Spojrzał na nią.- Więc życzę ci by twoje było całkiem inne od mojego. - powiedział. Znów powiedział coś czego powiedzieć nie chciał. No bo co go to tak właściwe obchodziło?

Fatum

Powoli przeniosła wzrok na ogiera. -Nie wiem czy nie jest już za późno nadziękowanie za te życzenia.- stwierdziła. Tak naprawdę nigdy nie zależało jej na "dobrym" życiu. No, może czasem.

Piorun

Wzruszył barkami bo w istocie nic go to nie obchodziło - To dziwne w porównaniu z opiniami wielu że nigdy nie jest za późno. - zechciał zauważyć.

Fatum

-Może i tak.- ucięła i spojrzała w bok. Ona osobiście uważała, że tego, co się zmarnowało w przeszłości nie da się polepszyć, a już tym bardziej przywrócić. Ona swoje życie zmarnowała.

Piorun

Spojrzał na nią a potem na swoje kopyta.Może i tak.. On sam nie potrafił walczyć o swoje życie i dlatego jest tym km jest. Odpędził jednak myśli , które już go nie smuciły bo straciły swój sens.

Fatum

-Nigdy nie potrafiłam przeżyć swojego czasu tak, jak marzyłam. Zawsze coś stawało mi na drodze. Przez to mam taki charakter, a nie inny. Pesymizm...- dodała z krzywym uśmiechem i spojrzała na Pioruna obojętnym wzrokiem.

Piorun

Przez chwilę skupił na niej cała swa uwagę po czym spojrzał na ziemię na swoje kopyta. - Mało komu udaje się opanować czas.