Las połamanych drzew

Fatum

Kiwnęła powoli głową i westchnęła. Stwierdziła, że umiejętność panowania nad czasem faktycznie byłaby niezwykle ekscytująca i bardzo przydatna. Nie lubiła swojego życia. Gdyby mogła, wiele by zmieniła...

Piorun

Westchnął. Był boleśnie świadomy przemijalności czasu. - Trzeba być silnym - powiedział tylko i wyprostował się co było jedną z niewielu oznak świadczących o tym że żyje.

Fatum

Spojrzała na ogiera. -Owszem. Tylko czasem to nie takie łatwe.- powiedziała cicho, a w jej oczach zabłąkała się nikła iskra jakiegoś dziwnego odczucia. Potrząsnęła głową, jakby chcąc pozbyć się myśli.

Piorun

Parsknął rozbawiony naprawdę - A co w życiu jest łatwe? - spytał z ironia w zimnym głosie.

Fatum

-Istotnie, nic.- przyznała obojętnie. Westchnęła głośno i grzebnęła kopytem w ściółce. Przeszła się kawałek wokół miejsca, w którym stali, gdyż nieruchomość dawała jej się we znaki. Kiedy rozprostowała nogi, wróciła na swoje miejsce i parsknęła.

Piorun

Zamilkł. Także starał się rozruszać nie tak sprawne już kości. Żeby zrobić cokolwiek obszedł połamane drzewa tworzące coś w rodzaju toru wyścigowego. Oparł głowę na jednym z nich gdyż nieuchronnie złapały go wspomnienia.

Fatum

Zwiesiła głowę i spojrzała na Pioruna. Widać jego też męczyły retrospekcje... Ona ostatnio miewała je coraz częściej i zaczynało to być niemniej denerwujące.

Piorun

Wierzgnął głową. Nie chciał się oddawać wspomnieniom. Co one mu dawały? Nic tylko ból. Zły był sam na siebie.Parsknął ukazując rząd równych i ostrych zębów. Skończył swój obchód i stanął na dawnym miejscu.

Fatum

Nie spuszczała wzroku z ogiera.-Co krąży, to wraca.- wymamrotała bardziej do siebie, gdy Piorun wrócił na dawne miejsce. Machnęła leniwie ogonem i patrzyła beznamiętnie w wielkie, czarne oczy swojego "rozmówcy".

Piorun

Parsknął gdyż zdołał usłyszeć co powiedziała ale nie skomentował tego. Oparł głowę o drzewo i skupił się na próbie wyłączenia myśli.

Fatum

Westchnęła po raz kolejny i przymknęła na chwilę powieki. Machałą delikatnie ogonem, od czasu do czasu parskając. Znalazła się w półśnie, jednak nadal była świadoma rzeczywistości.

Piorun

Dalej tkwił na swoim miejscu jak posąg. Wprawił się w staniu jak posąg, nie myśleniu, nie czuciu. Podejrzewał nawet że w takiej chwili nie oddycha a jego serce nie bije. Oczy miał otwarte ale nie widział nasłuchiwał ale nie słyszał.

Fatum

Uchyliła lekko powieki i spojrzała na Pioruna. Na oko znajdował się w stanie przypominającym hibernację czy coś w tym stylu, więc ponownie zamknęła oczy i znów znalazła się w swoim własnym świecie.

Piorun

Kątem oka ją obserwował lecz nadal stał bez ruchu patrząc na las wciąż jakby go nie widząc. Nie myślał o niczym, po prostu stał, wtapiając się w drzewo.

Fatum

Znów otworzyła oczy. Niechętnie powróciła do rzeczywistości. Rozejrzała się dookoła i przeszła kilka kroków. Ot tak, po prostu nie wiedziała co ze sobą zrobić. Ziewnęła i spojrzała beznamiętnie na Pioruna.

Piorun

Coś go rozbawiło ale cień tego rozbawienia zniknął tak szybko jak się pojawił - Musisz strasznie nudzić się ze mną -powiedział obojętnym tonem komentując jej ziewniecie.

Fatum

-To bardziej ze zmęczenia.- stwierdziła, przeciągając samogłoski. -Gdybym się nudziła, już dawno by mnie tu nie było.- machnęła ogonem i zamrugała. Przeniosła wzrok na drzewa, które ich otaczały.

Piorun

- A jednak trudno mi w to uwierzyć. Nie nalezę do rozrywkowych koni. - powiedział po czym zamilkł próbując sobie przypomnieć kiedy ostatnio "rozmawiał z kimś tak długo. Do niego zawsze trzeba było mieć cierpliwość.

Fatum

-Sęk w tym, że ja też nie.-powiedziała, wzruszając barkami. Na jej twarzy zakwitł na chwilę zabłąkany uśmiech. Przestąpiła z nogi na nogę i odrzuciła grzywkę. Ponownie przeniosła wzrok na ogiera.

Piorun

Parsknął i także przez chwilę niemal niezauważalnie się uśmiechnął. - Może i tak ale na pewno zdarza ci się robić ciekawsze rzeczy niż sterczenie w lesie. - zauważył.

Fatum

-Czy ja wiem...- powiedziała powoli. Spojrzała na swoje nogi i zaczęła grzebać nimi w ściółce. Uniosła się w górę woń lasu i wilgotnej ziemi. Klacz parsknęła i machnęła ze świstem ogonem.

Piorun

Zamilkł. Łowił odgłosy lasu, jego zapach. Nieopodal usłyszał śpiew ptaka który odważył się wyjść na taki ziąb. Machnął od niechcenia ogonem w prawo i w lewo i parsknął. Z jego chrap wyszedł obłok pary. To go trochę rozśmieszyło ale nie było tego po nim widać.

Fatum

Spojrzała na parę, która wydobywała się z pyska Pioruna. Śledziła jej lot i moment, gdy znikała. Po chwili oderwała spojrzenie i wróciła do wpatrywania się w ogiera. Wciągnęła powietrze do chrap, delektując się zapachem mroźnego powietrza, które było nad wyraz świeże.

Piorun

Spojrzał na nią po czym znów odwrócił wzrok. Uraczył las spojrzeniem bodaj zimniejszym od powietrza po czym by coś zrobić zaczął odgrzebywać śnieg z miejsca gdzie stał.

Fatum

-Dla innych jesteś okrutny?- spytała nagle i bezsensownie. Uświadamiając sobie nieskładność tego, co powiedziała, zaczęła tłumaczyć. -To znaczy wobec innych koni zachowujesz się dużo.. Hmm... "Gorzej" niż wobec mnie?- nadal było to bezsensowne, aczkolwiek nurtujące ją pytanie. Spojrzała na Pioruna z iskierką ciekawości.